Dziady. „A czegóż potrzeba dla duszy?”

Remiks Dziadów Jerzego Grotowskiego w Teatrze Laboratorium 13 Rzędów w Opolu (premiera 18 czerwca 1961) 

Najważniejszą postacią przychodzącą na Dziady u Mickiewicza jest milczące Widmo. Paradoksalna zjawa, która nie słucha Guślarza, niweczy rytuał, podważa hierarchię światów. Choć niczego się od niej i o niej dowiedzieć nie da, jest najwymowniejsza.

Dziady Teatru 13 Rzędów po pięćdziesięciu pięciu latach też już nam same niczego nie powiedzą. Ale właśnie dlatego nie chcemy, żeby przepadły. Uparcie, także prowokując i profanując, będziemy chcieli mówić za nie, w ich nieuprawnionym imieniu. Z rozpaczy badacza-egregora, zjawień aktorek zamiast aktorów, z identyczności miejsca i podobieństwa przestrzeni, z muzyki wziętej skądinąd i z technik ciała przybyłych z daleka, z głosów sprzed lat i z chóralnego monologu – z tego wszystkiego spróbujemy wywołać milczące Widmo.

Chcemy przeprowadzić swego rodzaju Zaduszki Dziadów Grotowskiego, lecz w duchu buntowniczym – nie słuchając Guślarza, niwecząc rytuał i podważając hierarchię.

• Reżyseria i dramaturgia — Jadwiga Rodowicz-Czechowska
• Narracja — Dariusz Kosiński
• Scenografia — Jerzy Gurawski
• Projekcja świetlna — Wojciech Bartosiewicz
• Opracowanie muzyczne — Gęsty Kożuch Kurzu
• Opracowanie nagrań archiwalnych — Waldemar Czechowski
• Występują — Beata Passini, Hana Umeda oraz grupa Gęsty Kożuch Kurzu w składzie: Agata Butwiłowska (gościnnie; basy i śpiew), Marcin Lorenc (skrzypce), Maria Stępień (skrzypce)