Czekaj, czekaj, czekaj… (dla mojego ojca)

Czas, który dzieli ojca i syna, wypełnia cierpliwość. Jeden widział już wszystko. Drugi musi się jeszcze wszystkiego nauczyć. I odwrotnie. Oś czasu sprzyja synowi, który może zacząć wszystko od nowa, stanąć na początku drogi i ma przed sobą jeszcze dużo czasu – ojciec jest tego świadomy i usiłuje wynagrodzić sobie tę stratę argumentami władzy i siły. Syn musi podążać drogą ojca, wytyczoną przez zaplanowane instynkty, bo ojciec jest w końcu ojcem, ojcem czasu.

Spektakl Jana Fabre’a porusza temat odwlekania, odkładania w czasie, stwarza dystans, moment, w którym wszystko jest nadal możliwe, w którym nie musimy jeszcze podejmować decyzji. Syn wyobraża sobie ojca i rozmawia z nim w myślach. Jawi się nam niczym Charon – przewoźnik, który przygotowuje ojca do ostatniej podróży. Zna śmierć jak nikt inny. Co noc pozwala przyjść zarówno jej, jak i narodzinom. Co noc ponownie przekracza Styks. Jest wspólnikiem duchowego świata, budzi widma i odsyła je do nieba oraz piekła, do miejsc, gdzie się narodziły. Dobrze zna swoją rolę, często ją grywał. Ojcze, czy przyłączysz się do mnie?

Inspiracją dla solowego spektaklu Jana Fabre’a było życie Cédrica Charrona, tancerza, z którym artysta ściśle współpracuje od czasu realizacji spektaklu Od kiedy światu potrzeba wojowniczej duszy (2000).
Luc Van Den Dries | Uniwersytet w Antwerpii

• Troubleyn/Jan Fabre
• Adaptacja, reżyseria, choreografia — Jan Fabre
• Występuje — Cédric Charron
• Muzyka — Tom Tiest
• Kostiumy — Jan Fabre, Andrea Kränzlin
• Światło — Jan Fabre, Geert Van der Auwera
• Dramaturgia — Miet Martens
• Partnerzy — Miasto Antwerpia, Wspólnota flamandzka
• Premiera — 3 kwietnia 2014