Barter albo o (wzajemnym) karmieniu się wspólnoty
- Gość ― Eugenio Barba
To pomysł spotkania na pograniczu porannej rozmowy i rozważań na temat teatru angażującego się w życie społeczności lokalnej. Punktem wyjścia będzie przywołana przez Eugenia Barbę teza o znaczeniu dwóch płuc w pracy reżysera. Jedno z nich stanowi „biografia”, drugie „teatr”. Stąd próba namówienia reżysera do powrotu do wspomnień z dzieciństwa, do rodzinnych śniadań, smaków, zapachów, odgłosów, jakie się z nimi wiązały, do obecności babci, do refleksji nad tym, czym było śniadanie w miejscu, w którym się urodził? Czym było dla tamtej wspólnoty i jak przebiegało?
Kolejny krok to pytanie, czym śniadanie jest dla Barby jako reżysera kierującego pracą Odin Teatret. Jak zmieniało się jego miejsce, podczas gdy zespół zrezygnował z całonocnych prób i przechodził na tryb pracy od świtu (początek prób o 7:00 rano). Czym jest śniadanie dosłownie i w przenośni dla twórcy teatru? Co znaczy być po śniadaniu dla reżysera, aktora? Czym mogą się karmić? Czy i w jakich sytuacjach pozostają na czczo? Czy wspólne śniadanie ma wpływ na cementowanie zespołu?
Czy praca zespołu teatralnego, który „budzi”, „angażuje” i próbuje łączyć różne środowiska lokalne w miejscu, w którym żyje, który pomaga rozpoznać lokalne trudności, to teatr czy więcej niż teatr? Jaką rolę odgrywa tutaj Festuge? Czy ludzie teatru mają szczególne zadania wobec napotykanych problemów społecznych?
W jaki sposób bartery stosowane w pracy Odin Teatret od lat siedemdziesiątych, a także działania prowadzone w Holstebro, na przykład z osobami w podeszłym wieku i z uczniami, wpływają na pracę zespołu? Czy barter można traktować jako wzajemne karmienie się społeczności – jako posiłek, który pozwala cementować się wspólnocie?
