Maskarada. Wspomnienia przyszłości

Biogram

Aleksandr Czepurow

Badacz

Opis

Spektakl na podstawie dramatu Maskarada Michaiła Lermontowa i spektaklu Wsiewołoda Meyerholda z 1917 roku.

Sceniczna kompozycja gromadząca doświadczenia legendarnego spektaklu Teatru Aleksandryjskiego, wyreżyserowanego przez Wsiewołoda Meyerholda w 1917 roku, to najważniejszy cel tego artystycznego przedsięwzięcia. Maskarada. Wspomnienia przyszłości, tytuł z zamierzonym błędem logicznym, określa główny temat spektaklu: połączenie przeszłości i teraźniejszości, przenikanie się obrazów wspominanych stuleci i dnia dzisiejszego. Dążenie do maksymalnej precyzji przy zachowaniu wielowymiarowości obrazów i zasad kompozycji legendarnego spektaklu pozwala widzowi odbyć podróż w przeszłość. W tym celu stworzono przestrzeń, w której unikalne kostiumy teatralnych i makiety z 1917 roku, według projektu Aleksandra Gołowina, mogły zaistnieć na nowo. Zamierzeniem autorów współczesnej wersji nie było jednak dokonanie dosłownej restauracji inscenizacji Meyerholda. Zachowali cztery z dziesięciu obrazów znajdujących się w dramacie Lermontowa i spektaklu z 1917 roku. Wybrali te sceny, których dramaturgia odnosi się do współczesności. Studium wielkiego spektaklu przeszłości w autorskim przedstawieniu Walerija Fokina łączy się z głębokim przenikaniem problematyki dnia codziennego. Maskarada. Wspomnienia przyszłości zawdzięcza Meyerholdowi formę sceniczną, kostiumy, muzykę i mise-en-scène Maskarady z 1917 roku.

Maskarada dla Teatru Aleksandryjskiego to jak Czajka Czechowa dla Teatru Artystycznego. To był ostatni spektakl Meyerholda w tym teatrze, w lutym 1917 roku, a zagrano tylko dwa przedstawienia. Potem były wznowienia, druga redakcja i trzecia już w latach 30. Ten spektakl jest ikoną Aleksandryjskiego, pokazuje różne teatralne tradycje – szkoły malarstwa, scenografii, dźwięku, muzyki. Inscenizacja oczywiście nie będzie stuprocentowym wznowieniem. Cztery sceny zrekonstruowane są na podstawie szkiców i partytur, które zachowały się w teatralnym archiwum. Ale całość jest zanurzona we współczesną formę teatralną.
Walerij Fokin | „Scena” 2016 nr 1

Teatr Aleksandryjski
Reżyseria ― Walerij Fokin
Adaptacja, dramaturgia na podstawie historycznej dokumentacji ― Aleksandr Czepurow
Teksty ― Władimir Antipow
Występują ― Wasilisa Alieksiejewa, Siergiej Elikow, Olga Gilwanowa, Iwan Jefremow, Galina Karelina, Josif Koszelewicz, Irina Lepeszenkowa, Dmitrij Łysenkow, Nikołaj Marton, Wadim Nikitin, Petr Semak, Siergiej Sidorenko, Wiktor Szuralew, Polina Tepljakowa, Jelena Wożakina
Maski ― Margarita Abroskina, Filipp Bajandin, Nikita Barsukow, Nikołaj Belin, Dmitrij Bielow, Aleksiej Frolow, Andriei Marusin, Andriei Matiukow, Aleksandr Mickiewicz, Oksana Obuchowicz, Siergiej Sidorenko, Olesia Sokołowa, Walerij Stiepanow, Sofia Szustrowa, Jelena Zimina
Chór ― Gulnara Gilazowa, Maksim Jakowlew, Ilija Malafej, Władimir Malikow, Anton Moskalew, Warwara Nikitina, Olga Nikolajewa, Marianna Owczincewa, Andriej Timoszewski, Oksana Unieżska
Pieśń liryczna w wykonaniu Julii Korpaczewej.
Asystent reżysera, kierownik muzyczny ― Iwan Blagoder
Współpraca artystyczna ― Gieorgij Paszyn
Asystent reżysera ― Jelena Borunowa
Scenografia ― Siemion Pastuch 
Muzyka ― Aleksandr Bakszi; fragmenty kompozycji Aleksandra Głazunowa pochodzące z Maskarady Meyerholda oraz Walc-Fantazja Michaiła Glinki
Kostiumy ― Nika Wielegżaninowa
Światło ― Damir Ismagilow
Choreografia ― Igor Kaczajew  
Menadżerka ― Daria Żywotowa
Premiera ― 19 września 2014

W spektaklu Fokina z masek „zrywa się maski” – już nie mamią i nie oszukują, nie grożą i nie emanują zepsuciem, nie tańczą, ale wciąż przytłaczają swoją niewygodną obecnością. Wielkim sukcesem Teatru Aleksandryjskiego jest połączenie nowego ze starym – gdy na scenie pod stylizowaną scenografią Siemiona Pastucha ożywają stuletnie kostiumy projektu Gołowina, wszystkie złowrogie głosy, które grzmią z góry, niejako powtarzając za Lermontowskimi maskami zapowiedź nadchodzącego nieszczęścia, są tylko kontynuacją gry.

Lilija Szytenburg | „Sankt-Pietierburgskije Wiedomosti”
O ile w spektaklu Meyerholda ze sceny na widownię spoglądała przeszłość, niosąca ostatnie tchnienie imperium, o tyle spektakl Fokina poświęcony jest współczesności – przestępczemu karnawałowi zła. Maskarada istnienia, jej zwodniczy charakter i dwoistość to tematy, które przenikają całą twórczość Fokina jako reżysera.

Marina Tokariewa | „Nowaja Gazieta”
Maskarada Teatru Aleksandryjskiego usatysfakcjonuje widza wykształconego – takiego, który daje się zaprosić do rozwiązywania teatralnych szarad, a przede wszystkim lubi posługiwać się wyobraźnią. Aby wkroczyć do świata wspomnień przyszłości i przeszłości, to właśnie wyobraźni będzie potrzeba najwięcej.

Swietłana Noworszikowa | „Izwiestija”