Teatr w świecie wojny: walka, ucieczka. Światło

Niezależnie od tego, jak określimy działanie teatralne – jako awangardowe, eksperymentalne, antyteatralne, rytualne, duchowe itd. – zawsze będzie mieć ono związek z doświadczeniami, które ludzie w pewnych kulturach i społeczeństwach rozpoznają jako własne.  

Teatr oznacza nieustanne poszukiwanie środków i form, które niosą pytania o sens jego istnienia i o to, dlaczego ważne jest uprawianie wielu gatunków teatru. Teatr prowadzi ciągły dialog z rodzącymi się wielkimi ideami, tematami, problemami, traumami i wspomnieniami danego czasu i społeczności, które się akumulują, konstytuując materię człowieczeństwa. W miarę jak ten proces postępuje, teatr staje się areną dla wielkich idei, pionierskich przygód i odkryć, a także dla sposobów przyznania się do traumy, a nawet prób jej przezwyciężenia. Właśnie tym wyróżniały się nowe nurty dwudziestowiecznego teatru, które przetrwały próbę historii, pozostając na pierwszym planie kolektywnej pamięci.

Taki jest też, choć w inny sposób, teatr początku XXI wieku – nierozerwalnie związany z życiem i niezliczonymi wyzwaniami, jakie ono niesie, zarówno socjopolitycznymi, jak i estetycznymi.

Uczestnicy dyskusji skupią się na obecnych nurtach teatru i ich stosunku do współczesności, w której „wojna” występuje w sensie dosłownym i przenośnym, zarówno w kontekście pola bitwy, jak i domu. Rozważania dotyczące konkretnych przykładów będą się przeplatać z ważnymi kwestiami, poruszanymi zarówno przez dyskutantów, jak i w ramach wspomnianych nurtów teatralnych.
Maria Shevtsova