Moskwa–Pietuszki

Biogram

Jacek Zawadzki

Reżyser

Opis

Moskwa–Pietuszki jest wizją teatralną poematu Wieniedikta Jerofiejewa. To jeden z najważniejszych spektakli wyreżyserowanych przez Zygmunta Duczyńskiego, prezentowany w języku polskim i angielskim na najważniejszych festiwalach oraz w ośrodkach sztuki w Polsce, a także w Moskwie, Berlinie, Amsterdamie, Londynie, Edynburgu, Los Angeles, San Diego, Orange Country, San Francisco – wszędzie spotykając się ze znakomitymi recenzjami i entuzjastycznym odbiorem.

Zawadzki wrócił. A razem z nim wróciła Moskwa–Pietuszki Wieniedikta Jerofiejewa […]. I choć od premiery minęły już dwadzieścia trzy lata, spektakl ten nie tylko się nie zestarzał, przeciwnie – nabrał jakby dodatkowych znaczeń i wartości. […] mówię tu o powrocie w znaczeniu szerszym. Teatralnym i symbolicznym. Bo raz – jest to powrót do Moskwy… – jako do przedstawienia domkniętego, uporządkowanego; a dwa – powrót z podróży – zaryzykuję tezę: podróży życia […]. Trudno o nim nie pomyśleć, widząc aktora niewidzianego tyle lat, odmienionego fizycznie, dojrzalszego o owe lata i życiowe doświadczenia, który zagrał ponoć Moskwę… tysiące razy (!). […] Jest jednak coś, co – jak sądzę – różni dzisiejsze przedstawienie od tego sprzed lat. To dzisiejsze jest jakby stonowane, wyciszone. Powiedziałbym nawet, że więcej w nim pokory. A w roli Jacka Zawadzkiego – choć jest w niej trochę scenicznej ekwilibrystyki – pojawiła się prostota i czystość wyrazu, która znamionuje największe kreacje.
Artur D. Liskowacki

Spektakl grany jest na barce zacumowanej przy bulwarze nadrzecznym osiedla Olimpia Port.

Scenariusz, scenografia i reżyseria ― Zygmunt Duczyński
Tekst ― na podstawie Moskwy–Pietuszek Wieniedikta Jerofiejewa, w przekładzie Szymona Szechtera i Niny Karsow
Występuje ― Jacek Zawadzki
Autor maski ― Władysław Klamerus
Premiera ― 14 maja 1989, Teatr Kana

Czytaj więcej

Zygmunt Duczyński (ur. 1951, zm. 2006) był twórcą i dyrektorem artystycznym szczecińskiego Teatru Kana. Nieprzerwanie od 1979 roku prowadził działalność artystyczną i warsztatową, przygotowując zespół aktorski do pracy na scenie. Jako reżyser zrealizował m.in.: Moskwę–Pietuszki i Noc, oba inspirowane twórczością Wieniedikta Jerofiejewa. Współpracował z polskimi grupami alternatywnymi, m.in.: Teatrem Ósmego Dnia, Provisorium, Grupą Chwilową, Ośrodkiem Grotowskiego we Wrocławiu, Schloss Broellin. Był wieloletnim dyrektorem artystycznym Festiwalu Artystów Ulicy (obecnie znanym jako Spoiwa Kultury) oraz Międzynarodowych Spotkań Teatralnych Okno. Pomysłodawca nazwy i zmienionej formuły Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Małych Form Kontrapunkt oraz członek komisji artystycznej tego przeglądu. Inicjator wielu projektów kulturotwórczych, pracował również jako terapeuta z młodzieżą uzależnioną od narkotyków.

To piękna prezentacja możliwości stworzenia teatru za pomocą nieosłoniętej żarówki, lustra, świeczki, walizki i jednego aktora. […] Aktor zaskakuje nas skalą przeżycia roli, od zabawy po drapieżność, po to, by zbliżyć się do nas, jednocześnie utrzymując dystans, jakby w obawie, że moglibyśmy nie docenić Wieni, uważając go za zwykłego pijaka. Ale my, widzowie, nie moglibyśmy się pomylić. Wienia to arystokrata duszy. Przedstawienie wyreżyserowane przez Zygmunta Duczyńskiego jest niezwykłym mikrokosmosem wirtuozerskich możliwości polskiego teatru. [...] Jest magia i inteligencja w tym zupełnie wyjątkowym przedstawieniu.

John Linklater | „The Herald”
Patrzyłem z zafascynowaniem i nie mogłem uwierzyć – po raz pierwszy zobaczyłem przedstawienie według utworów Jerofiejewa, które nie było apologią picia. […] Wienia Zawadzkiego to wartościowy, wrażliwy i głęboko etyczny człowiek […].

Janusz R. Kowalczyk | „Rzeczpospolita”
Proste rekwizyty – kwiat, świeca, walizka – zamieniają się w kobietę, dziecko, trumnę, harmonię. Przeistaczaniu temu towarzyszy pulsujący rytm podróży, który przyspiesza lub zwalnia. Cała akcja wpisana jest w ten rytm, który w końcu staje się rytmem pracy serca milknącego w momencie utraty tchu. Jedyna nad sceną żarówka gaśnie w momencie ostatniego oddechu Wieni.

Ewa Adamczyk-Stepan | „Teatr”