Lear

Biogram

Teatro della Toscana

Zespół

Opis

Człowiek jest małą duszą, która dźwiga martwe ciało.
Epiktet

Czym stanie się królestwo naszej codzienności, gdy my – jego królowie – porzucimy je? Co wydarzy się w królestwie naszych pewników, gdy zamek, budowany przez wiele lat i tak długo strzeżony, rozsypie się u naszych stóp?

Chociaż Król Lear to złożone i trudne do wystawienia dzieło, obok Hamleta należy do wybitnych utworów, które z biegiem stuleci stały się synonimami „teatru”. Król Lear rzuca światło na jeden z aspektów natury ludzkiej (indywidualnej i zbiorowej), otwiera nam oczy i ukazuje to, czym naprawdę jesteśmy: istotami kruchymi i niebezpiecznymi, które jednak potrafią też pogodzić się z własną kondycją.

Król Lear ustępując przedwcześnie z tronu na rzecz swoich córek, stacza się w otchłań starczego szaleństwa, by wyłonić się z niej bezbronny jak dziecko, ku nowemu początkowi, który jednocześnie wyznacza kres jego istnienia.

Lear jest opowieścią o podróży chorej duszy Króla, która gubi się świecie niesprawiedliwości, wojen, zdrad. Wcielamy się w Leara zawsze, gdy pozbawieni faktycznej świadomości siebie samych zawierzamy kruchej, ambitnej i niebezpiecznej egzystencji innych… Nadzy i bezbronni, mierzymy się z zawieruchami naszej i innych historii.
Roberto Bacci

Teatro della Toscana
Reżyseria ― Roberto Bacci
Tekst ― Roberto Bacci i Stefano Geraci, na podstawie Króla Leara Szekspira
Występują ― Maria Bacci Pasello, Michele Cipriani, Savino Paparella, Silvia Pasello, Francesco Puleo, Caterina Simonelli, Tazio Torrini, Silvia Tufano
Współpraca reżyserska ― Francesco Puleo
Projekt scenografii i kostiumów ― Márcio Medina
Kostiumy ― Fondazione Cerratelli we współpracy z Il Laboratorio di Costumi oraz Scene del Teatro della Pergola
Scenografia ― Scenartek we współpracy z Chiarą Occhini
Muzyka ― Ares Tavolazzi
Konsultacja muzyczna ― Emanuele Le Pera, Elias Nardi
Konsultacja historyczno-muzyczna ― Stefano Pogelli
Studio nagrań ― S.A.M. di Mirco Mencacci
Światła ― Valeria Foti, Stefano Franzoni
Inscenizacja ― Leonardo Bonechi
Garderobiana ― Benedetta Orsoli
Asystentka garderobianej ― Cinzia Sodi
Kuratorzy produkcji ― Angela Colucci, Eleonora Fiori
Partner ― włoskie Ministerstwo Kultury
Premiera ― 1 kwietnia 2016

Bacci [...] rolę Leara daje aktorce, aby zdjąć z tej postaci konotacje płciowe i pokazać ją zwyczajnie jako człowieka; a Silvia Pasello w doskonały sposób oddaje wrażliwość i wizyjność, skrywane pod maską skrajnej surowości.

Anna Bandettini | „La Repubblica”
Suchość, esencjonalność i jasność przekazu inscenizacji wzbogacają złożoność kontekstu chorych uczuć rodzinnych, których skutki bywają bezlitosne [...]. Wszystko rozgrywa się w surowej scenografii składającej się z siedmiu kurtyn z ciemnego materiału przypominającego papier-mâché, które bezustannie przemieszczają się, wyznaczając i określając odmienne perspektywy poszczególnych miejsc akcji: twórcze metamorfozy, otwierające i zamykające sceny cichych dialogów lub pojedynków, gwałtownych najść lub refleksyjnych monologów.

Giuseppe Distefano | ilsole24ore.com
Nie był to bynajmniej szekspirowski Król Lear. To było coś innego: być może poetycka aluzja. Może haiku, biorąc pod uwagę jego esencjonalność [...]. Prosty i spokojny rytuał, niewątpliwie niereligijny.

Andrea Porcheddu | glistatigenerali.com
Lear Bacciego ma charakter rytuału: są tu neutralne maski, aktorzy poruszają maszynerią teatralną, śpiewają i wyzywają się na pojedynki słowne [...]. Jego reżyseria stawia pytania dotyczące tak aktorów, jak i widzów. Co dzieje się w życiu, gdy ściągamy maskę i porzucamy przypisaną nam społeczną rolę? Szczególna siła wyróżnia scenę finałową, w której słychać śpiew dobiegający z oddali: być może dobiega on z zaświatów, a być może jest echem lekcji pobieranych u Grotowskiego.

Roberto Incerti | firenze.repubblica.it