Kuszenie cichej Weroniki

Biogram

Kuszenie cichej Weroniki powstało w 1997 roku jako druga część dyptyku pod wspólnym tytułem Dama z Jednorożcem w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Krystian Lupa zmierzył się w nim z zagadką kobiecości. Na podstawie opowiadania Roberta Musila zbudował studium zakorzenionych w kulturze mitów i przenoszonych z pokolenia na pokolenie kalek dotyczących miłości i kondycji kobiety. Tytułowa Weronika jest młodą dziewczyną, spętaną przez normy kulturowe i jednocześnie nieufną wobec natury. Odkrywa w sobie miłość do mężczyzny, przeczuwa jednak, że nigdy nie osiągnie ona fizycznego spełnienia. Tłumione uczucie wybucha z nową siłą w zderzeniu z lubieżnym, beznamiętnym kusicielem. Gęste od znaczeń, nasycone erotyzmem, niemal oniryczne przedstawienie ze znakomitymi kreacjami Ewy Skibińskiej w roli Weroniki i Krzesisławy Dubielówny w roli Ciotki oraz niepokojącą muzyką Jacka Ostaszewskiego.

W 1999 roku spektakl przeniesiono do Teatru Telewizji. Na deskach wrocławskiego Teatru Polskiego został wznowiony specjalnie na festiwal „Świat miejscem prawdy” w 2009 roku.

Teatr Polski we Wrocławiu
Adaptacja, własne teksty, reżyseria i scenografia ― Krystian Lupa
Tekst ― według opowiadania Die Versuchung der stillen Veronika Roberta Musila w tłumaczeniu Zofii Rybickiej
Występują ― Krzesisława Dubielówna, Mariusz Kiljan, Ewa Skibińska, Adam Szczyszczaj
Muzyka ― Jacek Ostaszewski
Asystent scenografa ― Piotr Skiba
Koordynator projektu ― Hanna Frankowska
Premiera ― 17 maja 1997, wznowienie — 29 czerwca 2009

Krystian Lupa nie wbija noża w chleb, nie rozlewa kieliszków wina i nie miesza języków, a mimo to jego teatr jest antropologiczny. A może właśnie dlatego. W Kuszeniu cichej Weroniki zgłębia kobietę, jej seksualność, strach przed starością i śmiercią, myślenie obrazami, marzeniami sennymi. […] Za pomocą braku chronologii Lupa stara się przywołać czas marzenia sennego, podczas gdy scenografia przypomina o czasie przeszłym, ale nie tylko.

Alicja Szumańska ǀ „Dziennik Teatralny Wrocław”
Tekst w tym spektaklu nie jest najważniejszy. Lupa zdobywa widza, mistrzowsko grając emocją – krzykiem, dotknięciem, obłąkańczym biegiem, opatulaniem się w kołdrę na przemian z całkowitym rozbieraniem. Muzyka Jacka Ostaszewskiego podkreśla ten brak zdecydowania, chwiejność, lawirowanie.

Katarzyna Pawlicka ǀ „Dziennik Teatralny Kraków”
Rytm całego spektaklu ustawiony jest wokół tytułowej bohaterki. Jej wewnętrzny niepokój, zmaganie ze swoją emocjonalnością, próby wyzwolenia i zmierzenia się z otaczającym światem nadają przedstawieniu ramy. […] właściwie nie jesteśmy pewni, czy obserwujemy Weronikę w otaczającym ją świecie, czy właśnie przenosimy się do introwertycznych rojeń jej samej.

Jakub Papuczys i Hubert Michalak ǀ „Nowa Siła Krytyczna”