Coś gnije w tej epoce nadziei

• Uczestnicy ― Jürgen Holtz, Ginka Tscholakowa, Thomas Martin, prof. Erdmut Wizisla, prowadzenie ― Frank Raddatz

Heiner Müller jest obok Bertholda Brechta najbardziej znanym i cenionym niemieckim pisarzem XX wieku. Jak mało kto potrafił on ukazywać związki pomiędzy przemocą a historią. Za pomocą niełatwego, ale pięknego, poetyckiego języka, bogatego w obrazy i metafory, opisywał w swoich dziełach fiasko marzeń o utopii społecznej i cywilizacyjnej. Müller był także jednym z ojców założycieli i wieloletnim członkiem Komitetu Olimpiady Teatralnej. Frank Raddatz – krytyk i badacz twórczości Müllera oraz pomysłodawca spotkania poświęconego jego pamięci – razem z długoletnimi współpracownikami i przyjaciółmi pisarza podejmie próbę odmalowania w opowieści jak najwierniejszego portretu tego „Sfinksa wśród pisarzy”, przedstawienia jego swoistego głosu poetyckiego, który wyrażał marzenie o zgodnym świecie zanurzonym w potoku chłodnej rzeczywistości. Na program wieczoru złoży się także prezentacja Jürgena Holtza. Wielokrotnie nagradzany aktor i nestor niemieckiego teatru, który niejednokrotnie pracował z Müllerem, odczyta fragment zatytułowany Człowiek w windzie ze sztuki Müllera Misja – wspomnienie rewolucji.

Heiner Müller (ur. 1929, zm. 1995) został przymusowo wcielony do armii w 1945 roku, walczył na froncie i przebywał jako więzień w amerykańskim obozie jenieckim. W 1951 roku opublikował swoje pierwsze wiersze i artykuły. Trzy lata później wstąpił do Stowarzyszenia Pisarzy Niemieckich (Deutscher Schriftsteller-Verband, DSV). Jako niezależnie myślący marksista nie cieszył się poparciem komunistycznego rządu Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD). Oskarżano go o „pesymizm historyczny” i ostatecznie wyrzucono z DSV. Już wtedy jednak jego twórczość zaczęła zyskiwać popularność w Niemczech Zachodnich i na całym świecie. W 1970 roku Müller podjął współpracę z Berliner Ensemble i Volksbühne jako dramaturg. W latach osiemdziesiątych przyjęto go do Akademii Sztuk (Akademie der Künste) w NRD. Po upadku muru berlińskiego w 1990 roku wybrano go nawet na jej prezydenta, natomiast pięć lat później został dyrektorem artystycznym Berliner Ensemble. Do końca życia Müller nieprzerwanie pisał teksty dla teatru i wiersze oraz reżyserował. Zmarł w 1995 roku. Pozostawił po sobie między innymi następujące teksty dla teatru: Die Korrektur (Korekta, 1958), Filoktet (1965), Herakles 5 (1966), Mauzer (1970), Cement (1972), HamletMaszyna (1977), Kwartet (1980), Gnijący brzeg. Materiały do Medei Krajobraz z Argonautami (1983) i Opis obrazu (1984).

fot. German Federal Archive, commons.wikimedia.org