Ewangelia

Bogate melodie i dźwięki Enza Avitabilego decydują o charakterze spektaklu, przechodząc lekko od czystych linii melodycznych tradycji wysokiej ku „brudniejszym” dźwiękom muzyki ludowej o tematyce religijnej, od bezruchu wiekowych rytuałów do konwulsji przebiegających pomiędzy krainami na wybrzeżu Morza Śródziemnego. 

Dziś świat krwawi bardziej niż kiedykolwiek, a Pippo Delbono, zachowując wiarę w człowieka, wykracza daleko poza wszelkie dogmaty i prawa, przedstawia wizję Ewangelii, w którą wplata wolną miłość i radość. Włoski artysta nie obawia się cielesności i patosu, i tym nas do siebie przekonuje. Jego ultracharyzmatyczny teatr ma uzdrawiającą moc.

Ewangelia dedykowana przez Delbono „największemu rewolucjoniście we współczesnym świecie dającemu świadectwo współczucia i miłosierdzia – papieżowi Franciszkowi”.

Wszystko dociera do nas we fragmentach, lecz w tym kolażu oszalałych odprysków odnajdujemy poezję. Świadectwo Safi Zakriego, uchodźcy, który znajduje się na widowni, jest poruszającą opowieścią o ucieczce od zniewolenia, śmierci jego najlepszego przyjaciela na morzu, walce i przeżyciu. Ostatni będą pierwszymi. Czy rzeczywiście dla nich będzie królestwo niebieskie?

Przez godzinę i czterdzieści minut jesteśmy świadkami świeckiej Ewangelii, w której panuje uniwersalna miłość i nie istnieją żadne podziały.

Pippo znów „interpretuje” siebie lub po prostu „jest” sobą – krzyczy i szepcze do mikrofonu, schodzi ze sceny i na nią wraca, zabierając zarówno widzów, jak i aktorów do jednego uniwersum, pozwalając nam wejść do swego zamkniętego świata, w jego rolę: znów jest synem, artystą, homoseksualistą, nosicielem wirusa HIV.

Włoski agitator przywołuje Pasoliniego, Świętego Augustyna, a także Led Zeppelin oraz popularną i religijną ikonografię, konfrontując nas z naszymi wspomnieniami i współczesnymi tragediami. Na pierwszy plan wysuwają się rozdzierające kontynent fale migrantów.