„Dziady” w teatrze, czyli „co jest w Polsce (nie) do (po)myślenia”

• Uczestnicy — Łukasz Drewniak, Małgorzata Dziewulska (UJ), Marcin Kościelniak (UJ), Bogusław Kierc, Joanna Walaszek 

Od Dziadów „na skróty” (Wyspiańskiego, 1901) po Dziady „bez skrótów” (Zadary, 2016). Kto reżyseruje Dziady – czy tylko inscenizator? Jaką rolę w dziejach scenicznych odgrywała publiczność? Jak odciskał się duch czasu? Jeśli Dziady bywają odczytywane jako mit integracyjny Polaków, to jaki rodzaj wspólnoty konstytuowały kolejne inscenizacje – Leona Schillera (1934), Jerzego Grotowskiego (1961), Kazimierza Dejmka (1967), Kazimierza  Brauna (1978), Pawła Passiniego (2015)?

Toksyczny arcydramat? Czy Dziady są opresyjną inicjacją w polskość, jak utrzymują niektórzy krytycy? „Dialektyka ośmieszenia i apoteozy” i inne teatralne dekonstrukcje lekturowych matryc. W jaki sposób i z jakim skutkiem inscenizatorzy – Jerzy Grotowski (1961), Konrad Swinarski (1973), Jerzy Grzegorzewski (1987 i 1995), Paweł Wodziński (2011) usiłowali skłonić widza do przyjęcia postawy krytycznej? Widz wyemancypowany – co to znaczy w przypadku Dziadów?

„Daj mi rząd dusz!” czy „Dajcie mi człowieka”? Jak możliwe jest przekroczenie „narodowej sprawy”? Inne spojrzenie na Dziady w przedstawieniach Radosława Rychcika (2014) oraz Eimuntasa Nekrošiusa (2016).