Trojanki

Co osobliwe, w odróżnieniu od innych greckich dramatów w Trojankach brak akcji. Główne zdarzenie dramatyczne – upadek Troi – ma miejsce na długo przed rozpoczęciem sztuki. Zawartość scen można streścić niemal w jednym zdaniu – ocalone Trojanki, zgromadzone przed zgliszczami cytadeli, czekają, aż przypłyną okręty, które zabiorą je do niewoli. Kobiety wyobrażają sobie zniewolenie, które je czeka, a z ich ust płynie nieustanny lament. Niektórzy krytycy twierdzą, że choć dzieło jest „dramatem”, nie zawiera niczego „dramatycznego”. Ja jednak, artysta teatru, myślę, że nie ma nic bardziej dramatycznego niż sytuacja, w której człowiek jest zmuszony czekać i wyobrażać sobie swój przyszły los – nieszczęśliwy, nieprzewidywalny, nieuchronny. Wydaje mi się, że wieloma z nas, Japończykami, którzy przeżyli klęskę drugiej wojny światowej, targały podobne emocje. Zastanawiając się nad tym głębiej, postanowiłem sięgnąć po ten dramat. Chciałem się przekonać, czy rozgrywając go wśród ocalałych Japonek, gnieżdżących się w powojennych ruinach, zdołam dzięki ich wielowymiarowej obecności na scenie wskrzesić żarliwe emocje Trojanek. Mam nadzieję, że za sprawą tej „podwójnej ekspozycji” udaje mi się ukazać uniwersalność ludzkiego cierpienia, które przeżywamy bardzo podobnie w Japonii i na Zachodzie.
Tadashi Suzuki

• Suzuki Company of Toga
• Adaptacja i reżyseria — Tadashi Suzuki
• Tekst — na podstawie Trojanek Eurypidesa w tłumaczeniu Chiakiego Matsudairy
• Występują — Yasuhiro Fujimoto, Takato Hiragaki, Yuki Iizuka, Haruo Ishikawa, Masaharu Kato, Risa Kito, Haruka Kiyama, Maki Saito, Aki Sato-Johnson, Yoichi Takemori, Daiki Takeuchi, Daisuke Ueta
• Inspicjent — Michitomo Shiohara
• Światło — Makoto Niwa
• Dźwięk — Junya Kobayashi
• Kostiumy — Toshimi Mitsuda
• Premiera — 10 grudnia 1974

Pokazy spektakli we Wrocławiu są współfinansowane przez Agency for Cultural Affairs, Government of Japan.