Wycinka Holzfällen

Biogram

„Artystyczna kolacja” dawnych przyjaciół tworzących niegdyś nieformalną grupę twórczą przeradza się w stypę po śmierci jednej z bohaterek. Zebrani nie tyle wspominają zmarłą, co pozwalają sobie na „wolność” wypowiedzenia skrywanych i nieświadomych lęków, pretensji, zranień i roszczeń. Niegdysiejsza bohema energię rebelii zamieniła na państwowe kontrakty, sowite honoraria, ordery i posady. Przedstawienie jest radykalną podróżą w głąb dzisiejszego świata, pod powierzchnię społecznych form i kulturowych konwenansów w poszukiwaniu tego, co dopiero majaczy na horyzoncie. Spektakl dotyka problemów wolności, która w naszym życiu wydaje się tylko mirażem, i zniewolenia, będącego naturalną cechą kondycji człowieka. A w tym pytania o artystów i ich rolę w dzisiejszym świecie.

Teatr Polski we Wrocławiu
Adaptacja, reżyseria, scenografia i reżyseria światła – Krystian Lupa
Tekst – Thomas Bernhard w tłumaczeniu Moniki Muskały
Kostiumy – Piotr Skiba
Oprawa muzyczna – Bogumił Misala
Wideo – Karol Rakowski i Łukasz Twarkowski
Występują – Piotr Skiba, Halina Rasiakówna, Wojciech Ziemiański, Marta Zięba, Jan Frycz (gościnnie, aktor Teatru Narodowego w Warszawie), Ewa Skibińska, Bożena Baranowska, Andrzej Szeremeta, Adam Szczyszczaj, Michał Opaliński, Marcin Pempuś, Anna Ilczuk, Krzesisława Dubielówna
Improwizacja na temat Cold Song Henry’ego Purcella w Sebastiansplatz – Mieczysław Mejza
Asystenci reżysera – Oskar Sadowski, Sebastian Krysiak (PWST), Amadeusz Nosal (PWST)
Koordynator projektu – Magdalena Płyszewska
Licencjodawcy – Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, Warszawa, i Suhrkamp Verlag
Prapremiera polska – 23 października 2014
Apokryfy Krystian Lupa i improwizacje aktorskie; cytaty z dzieł Jeannie Ebner i Friederike Mayröcker; myśli Joany w Sebastiansplatz Verena Lercher (Graz)

Przedstawienie powstało przy wsparciu Gminy Wrocław.

Najwspanialszy moment w życiu krytyka? Kiedy wie, że uczestniczy w wydarzeniu będącym czymś więcej niż sezonową atrakcją teatralną. Oglądając Wycinkę Thomasa Bernharda w reżyserii Krystiana Lupy w Teatrze Polskim we Wrocławiu, miałem poczucie absolutnego spełnienia. Wydarzenie roku, być może dekady. [...]

W Wycince fascynuje wszystko – od intelektualnej precyzji i kongenialnej adaptacji tekstu Bernharda w tłumaczeniu niezawodnej Moniki Muskały, przez zespołowe aktorstwo, jakiego w polskim teatrze raczej się nie ogląda, po bajeczną scenografię i komplementarne wobec treści dramatu nawiązania muzyczne (przejmujący motyw z Cold Song Purcella w interpretacji Klausa Nomi).

Łukasz Maciejewski, „Wprost”
Owszem, nie brakuje w ostatnich sezonach przedstawień o kryzysie twórczym i o schyłku kultury. [...] Jednak głos Lupy brzmi tu najbardziej autentycznie. Nie dopuszcza, by zdominowały go środowiskowe aluzje – choć i na nie sobie pozwala, pijąc do atmosfery niezdrowej sensacji wokół dyrekcji Jana Klaty w Starym Teatrze. Jego humor jest gorzki, ale zarazem oczyszczający. Reżyser nie prawi nam ani sobie kazania, nie zastyga w pretensjonalnej pozie, nie stroi się narcystycznie w piórka cierpiącego artysty. Przecież mimo blagi, głupoty i atmosfery rezygnacji dookoła Bernhard wychodzi w końcu z salonu, by dalej pisać – celnie i boleśnie.

Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza”